La felicitat
brillava en els ulls dels nuvis, tots dos havien decidit, després d’uns anys de
convivència, que la millor opció com a parella era “passar pel tub” i signar
els papers que els conferien una nova entitat, la de família. I encara que només
era una simple formalitat, no podien obviar que estaven enamorats. Aquell dia el
sol va acompanyar la cerimònia i després d’un acte breu, oficiat per un amic,
van passar a celebrar-ho amb els familiars més propers. Finalment no serien més
de dotze les persones que donarien testimoni de l’enllaç. No van haver-hi
rituals, ni vestits de noces, ni cap altra parafernàlia que pogués lluir més que
la pròpia decisió, totalment fidel al model de vida que havien triat, honest i
íntegre.
Felicitats!
Hola Antonia, soy Pili. Es cierto. No es necesario ningún papel para estar enamorado y quererse, aunque formalizar la relación es importante, la prioridad es amarse.
ResponElimina!Qué simpático es el texto de esta semana!
Felicidades. Me has hecho recordar cuando era jovencita y me enamoré de Juan Antonio. De eso hace una eternidad. Pasa tan deprisa el tiempo.
Muchos besos.
Es cierto ¡qué rápido pasa el tiempo! aunque parezca una obviedad y sea una frase recurrente. El paso de los años nos hace más sabios, pero cuánto echamos de menos, en ocasiones, la ignorancia.
ResponEliminaUn beso
La ignorancia de no preveer que la rutina y los años hacen mella en todo.
EliminaDeseo que esta pareja sea feliz el resto de sus vidas.
Pero no nos engañemos, al cabo de 30 años de matrimonio quienes son realmente felices y no simplemente se soportan. Seamos generosos 10%. Estamos hechos para vivir en pareja y sin embargo nos "cansamos", pero nosotros mismos "fabricamos ese cansancio". Sigo decepcionado con la vida.
Vivir en pareja significa luchar por lo que queremos, intentando, por todos los medios, franquear ese cansancio. El problema real es ¿qué hacemos para evitar esa monotonía de día a día? Podríamos recurrir a los consejos evidentes, debemos mantener viva la llama haciendo cosas imprevistas, novedosas, para que ese aburrimiento no se instale permanentemente en nuestras vidas. ¡Fantástico! Pero ¿cómo lo logramos en una vida tan compleja como la que tenemos? ¿cómo conseguimos sortear los problemas que nos agobian, el estrés diario, las rutinas establecidas...? Posiblemente asumiendo que esas rutinas son algo sólido a lo que aferrarse, algo positivo con lo que contar siempre. En fin, no sé, me parece que me he metido en el vergel nuestro de cada día.
ResponEliminaUn abrazo.